Alles went.

Alles went. Zo ook de warmte, gebrek aan water en onregelmatige stroom. Dat realiseerde ik me toen ik een vriendin aan de telefoon had en zei dat het een koele dag was. Toen ze vroeg hoe veel graden het dan was en ik antwoordde dat het ongeveer 38 graden was, vond zij dat geen koele dag. Ondertussen zeggen mensen dat het regenseizoen dit jaar vroeg zal beginnen. Ik weet niet of ze dat echt denken of dat ze dat zeggen om mij en zichzelf moed in te praten. Ik wacht het rustig af.

Het bezoek aan de GES in Accra was bijzonder. Nadat we daar rond half 10 waren, hadden we uiteindelijk om 15.30 uur een gesprek met de deputy general director. Het was dus erg lang wachten. Lastig was dat we daar ook niks te eten of drinken konden krijgen. En we wilden ook niet naar buiten gaan om wat te kopen, omdat we dan misschien net aan de beurt zouden zijn. Dus tegen de tijd dat we aan de beurt waren, waren we behoorlijk gaar. Toen we nadat we ook nog met de directeur voor speciaal onderwijs hadden gesproken weer naar buiten liepen, wist ik niet goed wat ik er van moest denken. Inmiddels hebben we telefonisch contact gehad met een contactpersoon en lijkt het erop dat we goedkeuring gaan krijgen om verder te gaan. Dat betekent dat we op regionaal niveau verder afspraken kunnen gaan maken, nadat dit schriftelijk bevestigd is naar de regionale directeur. Dat zou mooi zijn.

Op de compound en de regio wordt er gevast deze maand. Ook daarbij zie ik dat mensen wennen aan het niet eten. Waar je in het begin duidelijk aan de gezichten kon zien wie er aan het vasten was, zien de gezichten er nu weer beter uit. Dit betekent ook dat er overdag op veel plekken geen eten wordt verkocht. Het is dus zoeken om aan een lunch te komen en dat kan niet meer dicht bij huis. Ook op de compound is niet altijd eten aanwezig overdag, terwijl dit normaal wel zo is. De wat westersere restaurants zijn wel open, dus ben ik daar wat vaker geweest om te lunchen. 

In het project zijn er wat hobbels geweest met het team. Allemaal dingen die horen bij het opstarten van een nieuw team, maar daarmee maakt het dat niet makkelijker. Inmiddels is de meeste kou weer uit de lucht en heeft het ook veel opgeleverd. Zo zijn nu de taken verdeeld. Waar er eerst veel gewacht werd op opdrachten van mij om bijvoorbeeld water te regelen voor de school of examens te maken, liggen deze verantwoordelijkheden nu meer bij de leraren. Dat zorgt ervoor dat ik niet meer alles in de gaten hoef te houden en dat is erg fijn. Het is nu afwachten hoe dit opgepakt wordt. De eerste taken en initiatieven zijn genomen door de leraren, dus dat is goed. Mensen zijn hier niet gewend om zelf initiatief te nemen en dat wordt hier vaak afgestraft. Het is dus erg wennen voor de leraren om dit te doen. De eerste stappen zijn hierin gezet.

Daarnaast zijn we bezig met het zoeken naar vervolgplekken voor een aantal van de oudere kinderen. Daar zijn de eerste stappen in gezet. Sommige ouders beginnen aan het idee te wennen dat hun kind wel iets kan en staan er voor open. Zo is Fatahaiya's moeder nu enthousiast dat Fatahaiya binnenkort kan starten met een training weven. Er is een goede master gevonden, de andere apprentencis hebben informatie gekregen over epilepsie en dan vooral het feit dat het een ziekte is en niet iets spiritueels of besmettelijks. Nu zijn we bezig om de benodigde materialen aan te schaffen, zodat Fatahaiya binnenkort kan starten. 

Ook voor Fauzia lijkt er een geschikte plek gevonden. Daar was eerst ook de insteek dat ze zou leren weven. Uit verschillende gesprekken bleek uiteindelijk dat haar familie niet weet hoe ze met haar om moeten gaan. Ze blijkt vaak mannen in de buurt op te zoeken en gooit haar moeder regelmatig op de grond. Er is niemand in de familie die haar aan kan en naar wie ze luistert. Toen haar tante uit Duitsland op bezoek was, werd dit duidelijk en werd de voorkeur voor een boarding school uitgesproken. Na al deze informatie hebben we met elkaar de conclusie getrokken dat het Fauzia voor de toekomst meer zal helpen als ze naar een boarding school gaat. Er is een rehab center in de buurt van Tamale. Daar worden ook vocational trainen gegeven, o.a. blinden leren weven en doven leren sandalen maken. Meiden met een beperking leren naaien en dingen maken van kralen. Nadat we daar geweest waren, was Fauzia hier enthousiast over en ook haar tante vond dit een goede plek voorhaar. Het proces om hier naar toe te kunnen is via Social Welfare in gang gezet en na de vakantie gaat Fauzia daar starten. Dat zal voor haar wennen zijn, maar hopelijk vindt ze haar draai daar en kan ze hier leren om zelfstandiger te zijn. 

Ik wens jullie fijne Paasdagen! 

Liefs Lianne