Bezoek uit NL en tweede bevalling!!

Na 24 uur extra wachten zijn Jesse en mijn ouders veilig aangekomen in Ghana. En wat kan 24 uur lang duren als je moet wachten. Maar daarom was het ook des te leuker om ze eindelijk echt te kunnen zien. Een beetje gaar maar blij dat ze er waren, kwamen ze aan. Nadat ze opgefrist waren, hebben we bij gekletst tijdens n lunch bij Wooden. De eerste dagen brengen we door in Tamale. We hebben al 2 scholen bezocht, een aantal kinderen van het project en natuurlijk kan een bezoek aan de chief ook niet ontbreken.

Jesse kan het erg goed vinden met Majeed, een Ghanees broertje van ongeveer 15. Erg leuk om ze samen op te zien trekken. En ook het eten valt aardig in de smaak. Dus het gaat allemaal goed. Omstebeurt slaapt er iemand bij mij. Wat ook een bijzondere ervaring is. Maar daar kunnen ze beter zelf ook vertellen. Dinsdag vertrekken we naar Mole en reizen dan via Nkoranza en Kosa naar Accra.

Tolehatu had afgelopen week vertelt dat ze 7 maanden zwanger is. Gisterenochtend kwam ze terut uit het ziekenhuis. Ze was erg stil en had het duidelijk moeilijk. Later op de ochtend werd mij vertelt door Rauf dat Tolehatu naar het ziekenhuis ging om te bevallen. Er was geen geld, dus werd ik gevraagd om ook wat bij te dragen. Dat is hier normaal. Natuurlijk waren er opnieuw zorgen om deze bevalling. 7 maanden is erg vroeg. Gistermiddag kreeg ik te horen dat ze geopereerd was (keizersnee) omdat ze te veel bloed verloor. De baby leefde nog. Verder was er nog niks bekend. 's Avonds werd duidelijk dat het een babyboy was en dat het aan het zuurstof lag.

Vanmorgen rond 5 uur ben ik met Sala meegeweest naar het ziekenhuis. Tolehatu was duidelijk nog erg zwak. Sala moest opnieuw alles doen bij en voor Tolehatu. Van wassen tot de catheter legen. Dat blijft toch een beetje vreemd voor mij. Ze had ook diclofenac wat ze rectaal moest krijgen. Toen ik Sala vroeg of zij dat ook ging doen, zei ze dat Tolehatu dat zelf ging doen. Lijkt mij niet makkelijk en dan ben ik toch blij dat het in NL anders gaat. Tolehatu zei ook dat het niet makkelijk was. Ze heeft zelf haar baby nog niet gezien. Ik ben daarna met Rauf, de vader naar de baby gegaan. Deze ligt helemaal aan de andere kant van het ziekenhuis in een couveuse. Ik heb er een foto van gemaakt. Die zal ik later nog plaatsen. Ik heb de foto aan Tolehatu laten zien. Dit was dus de eerste keer dat ze iets van haar baby zag. Raar idee!! Ze `was er erg blij mee. Het jongetje haalde zelf adem, maar is nog wel erg klein.

zo,nu mag ik ook een stukje schrijven. Het is heel leuk om hier weer te zijn en wat langere tijd op en rond de compound door te brengen en iets mee te maken van het gewone dagelijkse leven hier. We worden hier door iedereen heel hartelijk ontvangen, heel gastvrij. straks gaan we een kerk bezoeken en daarna eten bij Hanneke, een Nederlandse vrouw die hier al dertig jaar woont. . We maken zoveel mee en krijgen zoveel indrukken dat ik niet eens weet wat ik nu zou moeten schrijven, dus vertel ik wel als ik terugben. groetjes Els.

Tot de volgende keer!!!