Nog even...

Nog even en dan zijn mijn ouders en Jesse als het goed is in Tamale. Ik heb er erg veel zin in om hun weer te gaan zien :). Al kreeg ik vannacht een smsje dat ze nog in Casa Blanca zijn omdat er problemen zijn met het vliegtuig. Dus waarschijnlijk moet ik nog iets langer wachten. Maar ze zijn onderweg!! :)

Afgelopen 2 weken 2x naar Gbullung geweest. Een dorp op ongeveer een uur rijden met de motor vanaf Tamale. Het grootste gedeelte van de route bestaat uit slechte zandwegen met veel hobbels en bobbels. Dus heel comfortabel reizen is t niet. Het heeft denkik wel wat weg van een crossparcour. Maar we zijn er veilig en wel gekomen door de goede stuurmanskunsten van mr Zak.

In Gbullung wonen 2 kinderen uit het project. Toen we daar de eerste keer kwamen, had Mukaila de dag daarvoor een epeleptische aanval gehad. Hij lag alleen op een bankje in een hut en zag er niet echt schoon uit. Mr Zak heeft even met hem gepraat. Hij was nog erg duf. Toen wij er waren kwamen er ook wat broers bij de deuropening staan. Een van hen vertelde dat ze geloven dat ze niet te dichtbij kunnen komen in de periode rond een aanval, omdat ze geloven dat het besmettelijk is en hij hun dan misschien wel zal doden. Dus wordt Mukaila aan zijn lot overgelaten rondom zijn aanval. Triest om te zien. Daarna vertelde zijn broer dat Mukaila 6 weken medicatie had geslikt en toen aanvalsvrij was. Nu waren de pillen op en heeft hij ongeveer 1x per week een aanval. Het blijft voor mij toch moeilijk te begrijpen dat er dan niemand in zijn buurt is die bedenkt dat er nieuwe pillen moeten komen. Wij hebben nu tegen de familie gezegd dat ze met hem naar een dokter moeten om opnieuw medicatie voor te laten schrijven. Ik hoop dat ze dat ook gaan doen.

Issahaku is een jongen van 16. Hij bezoekt de dorpsschool. Hij kan niet praten, maar hoort wel alles. In de klas schijnt hij alleen maar te zitten en verder niks te doen. Gezien zijn leeftijd is het ook belangrijk dat hij iets gaat leren waar hij ook wat mee kan gaan verdienen in de toekomst. Dus hebben we met zijn familie gepraat ove de mogelijkheden. Zij zagen vooral nog problemen bij alles wat we voorstelden. We hebben ze nu wat bedenktijd gegeven. Ik hoop dat ze mogelijkheden gaan zien, zodat hij later niet langs de straat hoeft te staan om te bedelen.

Een broer van een van de jongens vertelde ook nog een minder leuk verhaal. De opa is vorige maand overleden. Hij zorgde voor de jongens. Nu hij was overleden waren mensen in het dorp plannen aan het maken om de jongens te elimineren. Een van de broers heeft gezegd dat als er iets met een van de jongens gebeurt ze naar de rechtbank gaan. Dit schijnt op dit moment voldoende angst te veroorzaken om niks te doen richting de jongens. Nu maar hopen dat dit zo blijft.

Ondanks dat het een stuk rijden is, was het zeker de moeite waard. We zijn veel te weten gekomen over de kinderen in Gbullung en ik heb ook de indruk dat we actief bezig zijn geweest met het schetsen van een toekomstperspectief voor de kinderen hier. Nu is het aan de familie om dit op te pakken.

Ik ga nu heerlijk 2 weken vakantie vieren met mijn ouders en Jesse!! Ik heb er veel zin in!! Ik hoop dat ze de problemen met het vliegtuig snel op kunnen lossen, zodat ze echt vandaag nog in Tamale aankomen.

Liefs uit Kanvilli