Toch weer even wennen...

Tsja, dan is het na de luxe vakantie toch weer even wennen aan het primitieve leven op de compound. Buiten wassen en plassen en het eten (veel tz, weinig groente en vlees) valt dan toch ook wel weer een beetje tegen. Maar na een week ben ik daar ook wel weer aan gewend. Al is het verlangen naar het NLse eten nog niet helemaal weg en mis ik nu NL toch wel iets meer dan voor het bezoek van mijn ouders en Jesse. Gelukkig weet ik uit ervaring dat dit ook vanzelf weer overgaat. Dus ik moet jullie teleurstellen; ik kom nog niet naar huis nu.

Afgelopen week waren er op het werk wat strubbelingen. We hadden wat plannen gemaakt en een start gemaakt met de invoer daarvan. Een van de Ghanezen had hier wat moeite mee. En ook dat gaat dan op zijn Ghanees en werd op eens allemaal heel persoonlijk gemaakt. De dagen daarna wordt er dan net gedaan of er niks is gebeurt. Aan de ene kant kan je dan daarna wel weer door met werken, maar voor mij blijft het dan toch een beetje hangen. Nu gaan we toch wat nieuwe dingen proberen en zullen we zien of het werkt.

Gisteren was de adory (naamgevingsfeest) voor de baby. Naomi kwam bij mij slapen, omdat de ceremonie altijd erg vroeg gebeurt. De naam zeggen, gebeurt door de Imam. Rauf de vader kwam vertellen dat ze de naam bekend gingen maken. Dus Naomi en ik gingen naar mijn vaders kamer. Er stonden daar een aantal mannen en wij stonden even (echt niet langer dan 2 minuten) met Mohammed te praten. Toen zei Mohammed op eens de naam en bleken de ceremonie dus al geweest te zijn. Voor zo ver je het een ceremonie kan noemen. We zijn toen verder gaan ontbijten. Na het ontbijt liep ik de hut in met de moeder en de baby. Zij hadden toen de naam nog niet gehoord en vroegen dus aan mij wat de naam was. Toch een beetje raar. De naam is Abdul Kudus Tepaja. Dat laatste is een dankbetuiging naar God. Verder was het vooral veel groeten, eten en zitten, zoals bij alle feestelijke gelegenheden hier. Het was wel gezellig.

Vrijdag is Tolahtu met toen nog babyboy naar het ziekenhuis geweest voor controle. Afgelopen week had ik gevraagd of ze wist hoeveel de baby weegt. Dat wisgt ze "15" was het antwoord. Dus ik vroeg 15 wat? Dat wisten ze niet. Uiteindelijk ben ik er vanuit gegaan dat het 1,5 kilo zal zijn. Vrijdag is Kudus opnieuw gewogen. Nu weegt hij nog maar 12. Hij is dus afgevallen en heeft ook echt geen vet. Ik maak mij wel zorgen om dit kindje. De moeder zou niet genoeg borstvoeding aanmaken. Kudus heeft ook niet veel kracht. Het advies uit het ziekenhuis voor de moeder: Milo (soort Nesquick aangemaakt met water) drinken. Tsja de adviezen zijn hier net wat anders dan in NL ;). Wel zorgelijk vind ik. Ik hoop en bid dat het goed komt met Kudus.

En dan is er natuurlijk de Ebola. Af en toe hoor ik via Naomi berichten dat het in Ghana zou zijn. Net weer een geval dat in Burkina de grens over is gekomen, omdat de zorg daar niet goed zou zijn in het ziekenhuis. Tsja, het kan dus nog erger dan hier... Volgens de Ghanezen is deze man overleden aan een slangenbeet en niet aan Ebola. Ik hoop het. We wachten de test maar weer af. Vanmorgen hebben we in de kerk iig geen handen geschud. Naomi vertelde mij over de Ebola. Ik heb dat toen tegen een man in de kerk vertelt, waarop we gelijk uitgenodigd werden om wat informatie te geven over Ebola. Daar zaten we niet echt op te wachten en dat had ik ook niet verwacht, maar hebben we toch maar gedaan omdat het belangrijk is om mensen te informeren. Mensen weten er hier echt heel weinig vanaf. Dat bleek ook in de kerk toen we vragen gingen stellen. Ze wisten dat het besmettelijk is, maar niet hoe en wat de symptomen zijn... Nu hopelijk wel. En alle beetjes helpen. Al blijf ik hopen dat het idd een slangenbeet was en Ebola niet naar Ghana komt. Het is lastig te bestrijden hier. Ik snap nu ook steeds beter waarom.

Gezonde groetjes vanuit Kanvilli!!!