Frustrerende ziekenhuissystemen

Allereerst wil ik jullie laten weten dat het met mijn Ghanese moeder naar omstandigheden goed lijkt te gaan. Ze ligt nog in het ziekenhuis, wat op zich wel normaal is na zo'n operatie denk ik. Ze ligt wel tussen de moeders met baby's. Dat is wel pittig voor haar, denk ik. Maar aan emotionele ondersteuning oid doen ze hier niet, helaas.

Gisteren ben ik met Sala mee gegaan naar het ziekenhuis, zodat ik zelf kon zien hoe het met mijn moeder was. Na dat we even gewacht hadden, werd ze dan eindelijk naar de zaal gebracht, zodat we bij haar konden. Uitleg was dat er geen bedden vrij waren geweest en dat ze te zwak was om haar op de grond te laten slapen. Ja, dat gebeurt hier echt in ziekenhuizen. Toch fijn dat ze dat niet gedaan hebben. Jammer, dat familie niet geinformeerd wordt. Ik heb mijn moeder even kort gezien. Ze had het er duidelijk moeilijk mee toen ze bij andere vrouwen baby's zag. Ze kreeg tranen in haar ogen. Emoties worden hier niet getoond, dus werd er verder ook niks meegedaan. Dat is wel iets waar ik het zelf moeilijk mee heb. Er wordt nergens over gesproken en dat praten erover is juist iets waar ik wel veel behoefte aan heb. Dus dat is soms lastig.

's Middags belde ik Sala om te vragen of ik nog langs kon komen of dat dit te druk zou zijn voor mijn moeder. Sala vertelde dat ze nog maar alleen was bij het ziekenhuis en dat ze haar al vanaf 's morgens niet meer binnen hadden gelaten.Typisch Ghanese regeltjes :(. Familie moet voor de patient zorgen, maar vervolgens mag je niet naar binnen.

Samen met Naomi ben ik richting ziekenhuis gegaan om te kijken of wij wel naar binnen konden (soms heeft het ook voordelen om blank te zijn) en om te kijken of ik Sala kon ondersteunen.

De beveiliger was weg toen wij aankwamen, dus zijn we gewoon naar  binnen gelopen. Er was niemand die hier iets van zei. We werden zelfs welkom geheten door de nurse. Mijn moeder was zichtbaar blij om ons te zien. Er moesten nog wat spulletjes aangeschaft worden, dus daar hebben we mee kunnen helpen. Toch fijn als je echt wat praktisch kan doen.

Toen werden we er op uitgestuurd om medicijnen te halen. We kregen een recept mee voor 2 verschillende medicijnen en moesten dit halen bij de ziekenhuisapotheek. Daar hadden ze maar 1 van de 2 medicijnen, dus moesten we op zoek naar een andere apotheek in het ziekenhuis. Ook daar kregen we her recept weer mee zonder dat er iets gezegd werd. Gelukkig kende Naomi de weg in het ziekenhuis. Er was een apotheek die open leek en waar we het medicijn wel zagen liggen. Maar de Ghanezen vonden dat deze apotheek al gesloten was. Uiteindelijk werden we naar een apotheek op de 2de verdieping gestuurd. (het is een groot ziekenhuis, gebouwd door NL-ers. De manier van werken is helaas nog Ghanees) Daar hadden ze het medicijn. Er werd een prijs (1,50 Cedi) op het recept geschreven en we werden weer weggestuurd om beneden bij een blauwe container te gaan betalen om vervolgens met bonnetje de medicijnen op te kunnen halen. Je moet hier niet met spoed medicijnen nodig hebben..., want dan gaat het hier op dezelfde manier.

Naomi is verpleegkundige en nieuwsgierig als we waren over wat er nou gebeurt was, heeft ze om de patientenfolder gevraagd. Veel afkortingen en termen kenden we niet, maar hebben we later opgezocht. Wat wel duidelijk werd, is dat mijn moeder niet direct is geholpen. Ze is rond 5 uur naar het zh gegaan en de eerste rapporten zijn van 7 uur. Toen is er al snel geschreven dat er een krizersnee nodig was. De reden hiervan konden we niet vinden. De hartslag van de baby leek toen nog normaal. Al werd er al wel gesproken over Fetal distress. Uiteindelijk is mijn moeder rond kwart voor 9 geopereerd. Om half 9 was de hartslag van de baby nog normaal en om 8.40 uur staat geschreven dat de hartslag absent was. Het lijkt er dus op dat ze te lang gewacht hebben. En dat maakt het allemaal nog frustrerender. Waarschijnlijk zijn er voordat een operatie uitgevoerd kan worden dezelfde soort omslachtige manieren als voor het verkrijgen van medicatie. Net zoals je hier in een ziekenhuis niet geholpen wordt voordat je een folder hebt. Ook hier geldt voor dat je eerst een briefje nodig hebt dat je een folder nodig hebt. Dan ergens moet betalen en een bonnetje moet krijgen, waar je dan vervolgens mee naar de folderbalie moet en een folder kan laten maken. Als je geluk hebt, zijn er niet al te veel wachtenden voor je. Voor de folder moet je dan wat basisgegevens vertellen. Ze vinden het daarbij hier ook belangrijk om in te vullen welk geloof je hebt en welk beroep. Met dat soort in mijn ogen onnozele vragen duurt een ziekenhuisbezoek hier dus altijd lang en moet je dus niet met spoed in het ziekenhuis terecht komen,.

Het is 5 uur en ik ga zo weer met Sala mee naar het ziekenhuis om haar te ondersteunen en hier een daar een rekening te betalen.

Het blijft zuur dat de baby is overleden, zeker nu ik weet dat het ws niet nodig was geweest met de juiste zorg. Gelukkig lijkt het met mijn moeder goed te gaan. Hopelijk knapt ze snel op en kan ze het allemaal een plekje geven. Al wordt er aan dat laatste hier absoluut geen aandacht besteedt.

Tot schrijvens!!