Kudus en cultuurverschillen

De afgelopen week heb ik veel gesprekken gehad met ouders en op de compound en mensen die hulp kwamen vragen. Wat mij de afgelopen week erg opviel was dat mensen graag hulp willen, maar zelf direct stoppen of geen oplossingen zoeken als dingen moeilijk zijn. Voor mij onbegrijpelijk en soms ook frustrerend. Bij Friends of Kassim kwamen verschillende nieuwe gezinnen langs om te kijken of ze hulp kunnen krijgen van Friends of Kassim. We voeren dan een gesprek en proberen er achter te komen wat de achtergrond is en wat de problemen zijn. Op het moment dat we vragen wat voor hulp ze precies nodig hebben is het antwoord vaak "alles wat je kan geven". Het beeld blijft hier dat blanke rijk zijn en dus wel geld kunnen geven. De meeste problemen hier gaan over geld. De Cedi is steeds minder waard, waardoor mensen steeds minder voor hun geld kunnen krijgen. Ik zie dus ook dat er echt problemen zijn, maar geloof niet dat het helpt om geld te blijven geven. Ik probeer mensen dan ook vooral aan het denken te zetten over hun eigen toekomst en dat van hun kind.

Zo had ik afgelopen week een gesprek bij een jongen van ongeveer 13. Hij loopt mank en kan zijn ene arm niet goed gebruiken. Hij gaat naar school, maar is daar vaker niet dan wel. Hij kan ook niet zo goed leren. In onze meeting hadden we afgesproken met de moeder te praten over een vocational training voor hem een een job te leren. De moeder gaf gelijk aan dat A dit niet kon en dat dit allemaal moeilijk was. Verder op in het gesprek bleek dat moeder de hoop heeft dat A geoppereerd kan worden en dan "normaal" wordt. Toen ik vroeg hoe ze de toekomst zag als dit niet kon, gaf ze aan dat ze dan niks zouden doen en het in God's handen zouden leggen. Op zich mooi. Maar ik geloof toch dat je zelf ook wel wat mag doen om A een betere toekomst te geven. Dit voorbeeld geeft denk ik goed weer hoe mensen hier denken. Als dingen ingewikkeld zijn doen ze niks. Best vermoeiend soms. Zeker voor mij met mijn westerse manier van denken.

Ook op de compound zijn er de nodige zorgen. Kudus groeit niet en komt niet aan, Geen goed teken voor een baby. Hier heeft mijn westerse denken mij op het verkeerde been gezet. Tolehatu gaat iedere week voor controle naar het ziekenhuis met Kudus. Dus ging ik er vanuit dat er dan ook ingegrepen zou worden als het niet goed zou gaan. En dat terwijl ik weet dat de ziekenhuiszorg hier niet al te best is.Toch is dat beeld moeilijk om te zetten in mijn hoofd. Vrijdag was Tolehatu naar het ziekenhuis geweest en was Kudus opnieuw niet tot nauwelijks aangekomen. Toch was hij weer mee naar huis gestuurd. Tolehatu zei dat ze geen borstmelk had. Ik had hier in de supermarkt gezien dat ze ook flesvoeding verkopen. Dat konden ze niet betalen. Ze konden wel de helft betalen, dus zou ik de andere helft betalen. Toen ik dit zaterdag gekocht had en hier rond half 4 mee thuis kwam, hoorde ik dat Kudus de hele dag nog niet had gegeten, omdat Tolehatu helemaal geen borstmelk meer had. Daar schrok ik van. En met de gegevens van het ziekenhuis, wist ik dat er toch wel echt iets moest gebeuren. Maar ja, wat zijn de mogelijkheden hier? Toen Nicholas mij belde, heb ik hem gevraagd of hij wist wat we konden doen. Hij kwam gelijk langs om Kudus zelf te kunnen bekijken. Zijn conclusie was dat Kudus serious malnourished was, dus ondervoed. En dat er snel actie moest worden ondernomen om dit kindje te redden. De moeder heeft speciaal voedsel nodig om de borstvoeding opgang te krijgen. Dat schijnt in het verleden goed gewerkt te hebben bij andere baby's en moeders. Probleem is dat dit vrij prijzig is. Gelukkig heb ik iemand gevonden die dit wil sponsoren en kunnen we gelijk beginnen. Nu maar hopen dat het echt gaat werken en dat we Kudus op deze manier kunnen redden.

Dat zijn dus een beetje de problemen waar ik hier op dit moment mee te maken heb en die ook wel voor wat frustraties zorgen. Vooral omdat er zo weinig aan gedaan lijkt te worden. En ze zich soms te makkelijk berusten in hun lot. Aan de ene kant zouden we daar in NL wat van kunnen leren. Aan de andere kant zijn sommige problemen niet nodig in mijn beleving als mensen hun schouders onder sommige problemen zetten en er niet voor weg lopen. Bij veel gezinnen in het project zijn de vaders weg gelopen toen hun kind gehandicapt bleek. Ik vind dat een slappe oplossing en denk dat als vaders hun verantwoordlijkheid nemen, sommige problemen er niet zouden zijn. Helaas zit de cultuur hier zo in elkaar. Ik kan daar maar moeilijk aan wennen.

Buiten dit soort frustraties om heb ik het hier nog steeds goed naar mijn zin. Op de compound heb ik echt mijn eigen plek en gaat de communicatie steeds makkelijker. Dat is fijn!

Dinto bjella (tot gauw)