Witch-village

Wat is er weer veel gebeurt de afgelopen week…

Het begon er maandagmiddag mee dat mijn tas al rijdend uit mijn mandje werd gejat. Echt balen!! Het was ook nog een dag dat bijna al mijn waardevolle spullen in mijn tas zaten, oa mijn laptop, bril, camera, telefoon en portemonnee. Dus alles was weg in een paar seconde. Erg frustrerend, maar gelukkig had ik zelf niks, behalve dan dat ik erg geschrokken was.

Het aangifte doen is hier een hele ervaring en een hoop gedoe. Ik heb er weinig vertrouwen in dat er iets mee gedaan wordt. Hoewel ik gisteren wel hoorde dat er een announcement op de radio was geweest zaterdagavond. Voor mijn verzekering heb ik een rapport nodig van de politie. Daarvoor moest ik een officiele aanvraag indienen op het hoofdbureau bij de hoofdcommandant. Toen ik daar kwam had ik toch even het idée dat ik midden in een oude politiefilm zat. In de muur achter de balie zat een deur met een klein raampje. En daar zaten iig 2 boeven in die mij daar aan stonden te kijken. Toch een beetje vreemd idee. Via 3 andere personen kwam ik uiteindelijk bij de commandant terecht en kon ik mijn brief inleveren. Daarna moest ik nog door om te betalen. En nu wachten op een telefoontje...

Zaterdag hebben Naomi, Nicholas en ik een dagtrip gemaakt naar de witch-village. Na alle verhalen over vliegende heksen waren we erg nieuwsgierig geworden en wilden we dit fenomeen toch wel graag zien. De hele trip was een bijzondere ervaring. Het eerste deel van de reis verliep aardig vlot. Bij Walewale moesten we overstappen op een andere trotro. Toen deze vol was en we op weg waren, bleek al snel dat dit niet de beste trotro was die we konden hebben. Er kwamen flinke bonk-geluiden onder de trotro vandaan. De chauffeur (ik schatte hem niet ouder dan 18) keek een paar keer onder de trotro, maar besloot toch steeds om weer door te rijden. De weg was erg slecht, maar het landschap was erg mooi. Na ruim 3 uur (we hadden gerekend op een totale reistijd van 2,5 uur en hadden al 2 uur gereden tot Walewale) kreeg de chauffeur de bus niet meer in zijn versnelling. Dus werd de trotro stil gezet en kroop de chauffeur onder de stationair draaiende wagen. Toen hij bezig was, sloeg de trotro af. Nadat hij dacht het probleem verholpen te hebben, probeerde hij de trotro weer te starten. Er kwam rook vanaf en zelfs de Ghanezen raakte hier een beetje van in paniek. In no time stond iedereen buiten. We waren er bijna, maar hadden nog een flinke heuvel te gaan. Ons vertrouwen in de trotro was inmiddels gedaald tot 0, dus hebben we het laatste stuk te voet afgelegd. Om 7 uur ‘s morgens was ik thuis vertrokken en om 15 uur kwamen we dan eindelijk aan het in dorp, Garegu, waar de witch-village was. Na de nodige rituelen bij de chief, mochten we dan de village in. Voor mij was het een cruising tussen een blijf-van-mijn-lijf-huis en een psychiatrisch inrichting. De meeste mensen zijn hier zelf gekomen en voelen zich hier veilig, omdat familie gelooft dan hun spirit iemand heeft gedood. In het oude testament (oa Numeri 35) wordt gesproken over ‘vrijplaatsen’. Daar deed mij dit een beetje aan denken. Gelukkig ging de terug weg een stuk sneller en was ik rond half 8 weer thuis met als souvenir een bezem :).

En dan de stand van zaken rond Kudus. Hij is 160 gram aangekomen de afgelopen week!! Hoera!! Hij is veel vaker wakker en heeft duidelijk meer kracht. Nicholas vertelde dat als we niks hadden gedaan, Kudus binnen 1 week overleden zou zijn.  Niet te geloven dat dit zo onder mijn ogen had kunnen gebeuren. Nu hij aankomt en eet, heb ik er alle vertrouwen in dat het goed gaat komen met Kudus. Gisteren is hij voor het eerst de hut uitgeweest (op de ziekenhuisbezoeken na dan) en mocht hij bij mij op visite. Erg leuk!! (zie ook de foto’s. Met dank aan Naomi)

Dinsdag vond er een voor mij bijzonder ritueel plaats op de compound. Er kwam een man met een witte kip en melk in een colafles en wat kruiden. Tolehatu (moeder van Kudus) moest voor haar hut komen zitten. De man deed de melk in een halve kalebas en deed daar wat kruiden doorheen. Tolehatu moest haar shirt omhoog doen en de man duwde de buik van de kip in de melk en raakte met de buik van de kip de borsten aan van Tolehatu. Daarna werd er een stukje van een van de tenen van de kip gesneden, zodat het ging bloeden. Er werd wat bloed in de melk gedruppeld, waarna Tolehatu dit op moest drinken. Helaas heeft tot nu toe niemand mij kunnen vertellen, wat dit ritueel precies betekend. Wel is mij duidelijk geworden dat dit na 40 dagen bij alle nieuwe moeders wordt gedaan. Ik vond het een bijzonder ritueel.

Liefs Lianne