Lastig weekje

Tsja, dan is het weer tijd voor een nieuwe blog. En voor het eerst sinds ik hier ben, weet ik niet goed wat ik zal schrijven. Ik heb niet de meeste makkelijke periode sinds mijn verblijf in Ghana helaas. Dit komt waarschijnlijk door een combinatie van verschillende dingen, zoals de 8 maanden dip, diefstal waardoor ik mij minder veilig voel op straat, strubbelingen bij Friends of Kassim en mij niet fit voelen. Ik hoorde van iemand anders die ook een jaar weg was geweest dat zij dat ook had na 8 maanden en dat het bij haar niet meer beter is geworden... Niet echt een prettig vooruitzicht. Maar ik blijf toch hopen dat het beter wordt.

De laatste paar weken heb ik een andere kerk bezocht. Ik had een bord zien staan tijdens het yam verkopen en was nieuwsgierig geworden. De kerk heet "Evergreen temple". Ik moest aan die koeken denken, maar die worden helaas niet uitgedeeld tijdens de dienst ;). Het is een moderne kerk met een beamer waar ook de liedteksten geprojecteerd worden. Dat is wel heel fijn. Vaak worden de teksten hier gezongen door de microfoon en zijn ze door het volume (te hard wat mij betreft) niet meer te verstaan. Nu weet ik dus wat er gezongen wordt en kan ik ook mee doen. Verder was het heel verrassend dat de voorganger vertelde dat mensen initiatief moeten nemen. Ja!!!!! Dat vinden jullie misschien niet zo bijzonder. Maar voor hier is dat het wel. Mensen nemen hier geen initiatief. Als dingen lastig zijn wachten ze tot God komt helpen en doen ze niks. Dus voor hier een heel vernieuwende gedachten en nog gebracht door een Ghanees ook. Hoewel ik de link met het geloof een beetje miste, vond ik het erg verfrissend.

Op de compound is het erg gezellig over het algemeen. Grappig om te zien dat nu het leven hier meer binnen plaats vindt. Het is ten slotte soort van winter nu. Dus trekt iedereen zich net als in NL terug in zijn hut. Buiten op de compound is er daardoor een stuk minder te beleven. Maar ik ben voldoende thuis om bij de vrouwen in de hut te gaan zitten. Enige nadeel is dat het daar wel heel erg warm is, omdat ze denken dat Kudus dit nodig heeft. Dus vlucht ik vaak na een tijdje weer naar buiten, waar het overigens niet echt koud is hoor. Ik vermoed dat het meestal nog steeds rond de 30 graden is. Het weer zoals dat hier op het moment is doet mij wisselend denken aan de herfst (wind en donkere luchten), de lente (fluitende vogeltjes) en de zomer (lekker warm). Heel afwisselend dus. Verder help ik hier en daar een beetje mee. Af en toe ga ik met Sala mee yam verkopen. Ik kan nu een bord met yam op mijn hoofd dragen zonder mijn handen te gebruiken. Dat scheelt echt heel veel. Gisteren moest er een grote bak (denk aan een babybad) vol met pinda's gedopt worden. En dat wordt hier met de hele familie gedaan. Een gezellige bezigheid. En iedere avond vangt mijn vader guineafowlkuikentjes met een moeder kip. Die kuikentjes die proberen natuurlijk te ontkomen. Ik jaag de kuikentjes dan richting mijn vader en hij vangt ze (ik ben daar niet zo'n held in). Erg grappig!

Bij Friends of Kassim staan we denk ik op een kruispunt en op dit moment is het nog niet duidelijk welke kant we op gaan. Daardoor komt ook de vraag boven of het zin heeft wat we op het moment doen. En dat werkt niet zo heel erg mee voor de motivatie helaas. Komende week komt er iemand van het bestuur uit NL naar Ghana. Ik hoop dat dingen dan duidelijker worden. Het lijkt er steeds meer op dat er heel veel speelt waar ik echt geen idee van heb. Dingen zijn al moeilijk te volgen en nu dus helemaal. Dus ik ben benieuwd.

Hopelijk ben ik volgende keer weer door mijn dip heen en kan ik jullie weer een wat vrolijker verhaal schrijven.

Lieve groetjes