Naam ceremonie...

Ghanezen blijven mij verrassen. Afgelopen vrijdag was namelijk de adory. Oftewel de ceremonie waarbij het meisje een naam zou krijgen. Dit doen ze altijd 7 dagen na de geboorte. Dit keer regende het niet, dus vond alles buiten plaats en was het voor mij, als vrouw, ook te volgen. Er zaten een paar oudere mannen in een kring. De jongere mannen zaten op een afstandje op stoelen toe te kijken. De vader liep wat heen en weer en ondertussen slachtte mijn broers een geit. Genoeg te zien dus. Terwijl ik dit stond te bekijken, kwam Rauf naar mij toe om de naam te vertellen. Het meisje zou Ajera Barika genoemd worden. Naomi was er ook en wij stonden even de naam te oefenen en vonden dat Ajera best veel op Azara, de naam van de moeder, lijkt. Dus dachten wij dat het meisje naar haar vernoemd was. We vonden dat wel leuk. Deze naam werd ook op de muur geschreven, zodat iedereen het kon zien.

20 minuten later kwam Rauf nog een keer de naam vertellen. Tot mijn verbazing was de naam nu veranderd. De babygirl heet nu Barika Maltiti. Toen ik later vroeg waarom de naam nu opeens veranderd was, kreeg ik te horen dat Ajera te veel op de naam van de moeder leek :S. Wij hadden dat ik 5 minuten al vast gesteld, maar blijkbaar was dit de vader in de hele week niet opgevallen... Maar goed de naam van het meisje is nu dus officieel Barika Maltiti.

Een ander ritueel dat blijkbaar bij de Adory hoort is dat het hoofd van de baby kaal geschoren wordt. Ik vind dit echt zonde. Barika had een hele mooie bos haar. Die is er nu dus af. De man begon te scheren. Halverwege stopte hij ineens. Blijkbaar vond hij dat hij nog niet genoeg geld had gekregen, dus werden mensen bij hem geroepen om een cedi te geven. Uiteindelijk was gelukkig toch al het haar er af, want zo'n kleine pluk is ook niet echt mooi.

Bij het project is er eindelijk duidelijkheid gekomen. Dat is erg fijn. Al is het niet helemaal wat ik gehoopt had. Alle verantwoordelijkheid is nu terug gelegd bij de Ghanese medewerker die veel weerstand heeft tegen alle plannen. Er wordt nu van hem verwacht dat hij het initiatief gaat nemen. Voor mij betekent dit dat ik niet echt meer iets te doen heb. Er zijn natuurlijk genoeg dingen om te doen. Maar de dingen waar ik mee bezig was en waar ik voor gekomen was, liggen nu helemaal stil. En dat is toch jammer. Ondanks dit kijk ik toch tevreden terug op de afgelopen periode en denk ik dat er veel duidelijk is geworden door dit proces.

Morgen komen Marita en Ans aan in Tamale. Erg leuk dat ze komen. Ik ga ze ophalen bij het vliegveld in Tamale. Razak gaat niet naar school en staat altijd naar vliegtuigen te zwaaien, dus had ik bedacht dat het leuk zou zijn om hem mee te nemen. Toen ik vroeg of dit goed was aan zijn moeder, hoorde mijn moeder dit ook. Ze vertelde dat ze ook nog nooit bij het vliegveld was geweest en dat ze ook mee wilde. Eerst dacht ik nog even dat ze een grapje maakte, maar dat was niet zo. Dus nu ga ik morgen als het goed is met mijn moeder en Razak naar het vliegveld. Toen ik net weg ging thuis, ging mijn moeder ook weg. Ze vertelde dat ze haar haar ging laten doen voor het bezoek aan het vliegveld morgen. Haha. Het zit altijd onder haar hoofddoek, dus je ziet er niks van. Maar het gaat om het idee :).

Ook in NL gaan dingen gewoon door. Afgelopen zondag werd Dez gedoopt. Met dank aan father D heb ik dit live mee kunnen luisteren op internet. Zo was ik er toch nog een beetje bij en heb ik alles kunnen volgen.

Het regenseizoen loopt hier op zijn einde, dus de dagen worden weer warmer. Gelukkig ben ik inmiddels aardig gewend aan de warmte en kan ik er zelfs een beetje van genieten (zo lang ik niet hoef te fietsen of andere actieve dingen hoef te doen ;) )

Warme knuffel!

PS ik wilde nog wat foto's plaatsen en had die op een usb gezet. Om de een of andere reden heeft de computer mijn hele usb geleegd en kan ik ze nu niet meer vinden. Dus de foto's laten nog even op zich wachten...