2 trieste verhalen

Afgelopen maandag ben ik met Naomi naar Adam gegaan. Adam is erg spastisch en laat het gedrag van een baby zien. Zijn lichaam is dat van een 7 of 8 jarige. Hoe oud hij is weet ik niet. Zijn moeder kan hem nu nog redelijk makkelijk optillen en verzorgen. Hij heeft een rolstoel. Om hem hier in te krijgen, zijn nu al minimaal 2 of 3 mensen nodig door de spanningen in zijn lichaam die veroorzaakt worden door zijn spasme. En dan vraag ik mij toch af hoe dat verder gaat met hem als hij ouder wordt. Hoe kan hij hier dan verzorgt worden. Het is duidelijk dat zijn moeder om hem geeft, maar hoe lang kan zij deze verzorging nog op zich nemen? Blijkbaar denkt moeder hier ook over na. Ze vroeg of wij er voor konden zorgen dat Adam in Nederland naar een school kon. Toen ik zei dat wij dit niet konden, wilde ze dat mijn vader dat regelde. Triest om te bedenken wat de toekomst hier voor deze jongen zal zijn. Door Adam naar Nederland te halen wordt het probleem hier niet opgelost. Het zou mooi zijn als er de komende jaren een plek komt voor kinderen en volwassenen als Adam. Ik denk dat dit nu nog ver weg is :(

Gisteren vertelde mijn zus dat ze naar een begrafenis ging van een vriendin van haar. Toen ik vroeg wat er gebeurt was vertelde ze dat ze bevallen was in Accra. Daarna is ze terug gekomen met haar kind naar Tamale en ziek geworden. Ze is hier nog naar het ziekenhuis gebracht. Dat heeft niet geholpen. Ze is overleden. Ze was ongeveer 19 jaar. Mijn zus zei dat de baby er nog wel is. Net of dat de pijn verzacht.

De volgende keer hoop ik weer een positiever verhaal te kunen schrijven.

Ik heb afgelopen week ook nog een paar foto's geplaatst. Onder andere van de veranderde winkel van de opa van Mufiz. Ik heb de oude er ook bij gezet, zodat jullie zelf kunnen kijken en vergelijken :)

Een warme zweterig knuffel voor iedereen!!