Het werkende Ghanese leven

Al weer een maand in Ghana. Wat gaat de tijd snel en wat begint het leven hier al weer normaal te worden. Ik heb mijn draai weer aardig gevonden, dus dat is fijn.

Voor iedereen die graag wil skypen. Helaas dat lukt niet met het internet hier. Ik wil nog een andere provider proberen, maar ik schat de kans klein dat het dan wel lukt. En wat voor alle sms-ers en bellers nog wel handig is om te weten, is dat het nummer dat ik eerder heb doorgegeven niet klopt. Ik heb het verkeerde landnummer ervoor gezet. Dus hier komt het goede nummer: 00233507726012. Als jullie dat nummer gebruiken moet het goed komen :).

Afgelopen week moesten de fieldworkers hier naar een funeral in Accra, dus heb ik voornamelijk kinderen bezocht. Ik zal 2 bezoekjes beschrijven, zodat jullie een beetje een beeld krijgen.

Afgelopen vrijdag heb ik Tani bezocht. Een meisje van 14 jaar oud. Ze is doof en kan niet zonder krukken lopen. Hoewel haar oma steeds wil dat Tani laat zien dat ze dat wel kan. Vorig jaar kroop ze nog over de grond toen ik kwam en nu loopt ze op krukken. Dus wat mij betreft een hele vooruitgang. Als Tani me aan ziet komen, verschijnt er een grote glimlach op haar gezicht. Ze gaat naar binnen om haar schrift te halen. Ik begin met wat engelse zinnen om te schrijven, die Tani naschrijft. Na de begroetingen, gaan we een stukje lopen op de krukken. Tani heeft veel stimulatie nodig om meer dan het nodige te lopen. We lopen een rondje om het huis van de buren, wat voor Tani al een heel eind is. Het valt mij op dat ze steeds beter gaat lopen op de krukken. Na het rondje lopen schrijven we nog wat zinnen en doen wat rekenoefeningen. Het gaat dan vooral om de praktische rekenzaken, zoals rekenen met geld. Dit is nog erg moeilijk voor Tani. Dus dat is nog een mooie uitdaging. Zeker gezien ze waarschijnlijk binnenkort gaat beginnen met een vocational training om naaister te worden. Dan is het toch handig als ze ook een beetje met geld over weg kan.

Woensdag ben ik naar Faizah geweest. Een klein meisje van tussen de 2 en 4 jaar oud, denk ik. Ze kan niet lopen en praat ook niet. Voordat ik hiermee aan de slag kan, ligt er eerst een andere uitdaging. Ze is bang voor blanke, zoals wel meer kinderen hier :(. Dus probeer ik haar meerdere keren in de week kort te bezoeken, zodat ze een beetje gewend kan raken aan mij als blanke. Wanneer Faizah mij ziet, vertrekt haar gezicht nog meer. Ik heb haar nog weinig vrolijk zien kijken. En begint ze een beetje te pruilen. Bij de meeste kinderen werkt het wel om wat speelgoed mee te nemen. Faizah is hier tot nu toe niet mee over te halen. Toch pak ik een ballon uit mijn tas en probeer deze te geven. Faizah maakt duidelijk dat ze dit niet wel. Toch pakt ze hem na wat aansporing van haar tante aan. Ze geeft hem een paar keer terug en pakt hem ook weer aan, al is het duidelijk niet van harte. Hoeveel geduld zal ik nog nodig hebben om dit meisje haar angst te laten overwinnen? Haar verhaal is sowieso triest. Vorig jaar vertelde de moeder dat Faizah en haar moeder verstoten waren door haar vader, omdat ze geen gehandicapt kind wilde. Dit jaar woont Faizah weer bij haar vader, omdat haar moeder zich voor haar schaamt. De lokale veldwerkers maken zich zorgen om haar situatie en zijn bang dat ze zal verdwijnen. Ik hoop er maar het beste van en ga er zo vaak mogelijk even langs, al is Faizah daar nog niet blij mee.

In mijn vrije tijd probeer ik Dagbanli te leren en ben ik druk met socializen :). In deze periode van het jaar zijn er veel funerals en bruiloften, met natuurlijk als hoogte punt de funeral van de chief. Dat duurt al een week en ik ben daar al een paar keer geweest met mijn zussen. Leuk om te zien!

Tot de volgende keer!!