Excursie met de leraressen

Allemaal bedankt voor alle steun en leuke reacties.

Er is de afgelopen weken weer genoeg gebeurd om over te schrijven. Het blijft allemaal erg snel gaan. Dat is natuurlijk mooi, maar soms ook lastig om allemaal bij te houden.

Twee weken geleden ben ik met madam Rahma en madam Emelia naar Hand in Hand geweest. Dit is een plek waar ruim 100 kinderen en volwassenen met een beperking worden opgevangen. Zij wonen en leven hier en krijgen een gevarieerd programma aangeboden. Er zit ook een guesthouse bij. Het leek me goed als de leraressen dit zagen en hier ideeen op konden doen. Ik kan natuurlijk van alles vertellen en uitleggen, maar hier konden ze het ook zelf zien en ervaren. 
Doordat we op de heenweg auto pech hadden met de taxi waren we er pas veel later en hebben we er een nachtje aan vast geplakt. De hele vrijdag hebben Rahma en Emelia bij de verschillende activiteiten gekeken en met de caretakers gepraat. 
Op de terugweg hebben we nog even gerelaxed bij de watervallen. 
Zelf vond ik het echt lekker om er even uit te zijn en heb ik genoten van iets koeler weer daar (nog steeds ruim 30 graden) en stromend water uit de kraan. 
Daarnaast hebben we veel gepraat en heb ik veel uit kunnen leggen over het nut van bepaalde activiteiten. Hierdoor hebben Emelia en Rahma echt een breder beeld gekregen van school. Vooral dat het meer is dan letters leren en leren tellen. Dat is ook echt te merken nu in de klas. 
Een heel zinvol en relaxed uitje dus.

Afgelopen week hebben we teruggekeken hoe de kinderen zich ontwikkelt hebben de afgelopen 7 weken. Dat is echt mooi om te zien. De jongste kinderen zijn gewend aan het in de klas zijn. Ze huilen niet meer, lopen niet meer weg en rennen niet meer steeds door de klas. Ze kunnen nu aan tafel zitten, luisteren naar een verhaal, activiteiten doen aan tafel en meedoen met bal- of klap spelletjes. 
Ook de oudere kinderen zijn gewend en kunnen nu letters overtrekken. Dat is toch een mooi begin.

Natuurlijk zijn er ook dingen waar we nog aan het zoeken zijn naar passende manieren. Zo is er een jongen van 17 die een meisje van 24 uitdaagt. Hij gaat daar net zo lang mee door tot het meisje achter hem aanrent. Grootste probleem is dat ze ondertussen grote stenen opraapt en naar hem toe gooit. Daarmee heeft ze al een paar keer bijna iemand anders geraakt. Om gevaarlijke situaties te voorkomen, hebben we hier veel aandacht voor. 

In het dorp komt er al 4 weken geen water uit de kraan. Dit is wel echt een heel lastig. Soms gaat er ergens even een kraan open. Zodra dit bekent wordt, gaat iedereen hier naar toe om water te halen. Gisteren ging ik ook met mijn emmer op pad. Tegen de tijd dat ik er was, was die kraan al weer dicht. Nog een eind verder was nog wel een kraan open. Daar was een lange rij met grote bakken en ik was nog lang niet aan de beurt. Nu is mijn emmer lang niet zo groot als hun bakken, omdat ik die nog niet kan dragen. Daar lachen ze hier vaak wel een beetje om, maar het voordeel is dat ze vaak vinden dat ik dat kleine emmertje (13 liter) wel tussendoor mag vullen. En zo kan ik dan sneller weer op pad met mijn volle emmer op mijn hoofd😅.  Ieder nadeel…

Zonnige groet vanuit een droog Kanvilli.